Profilering en doelmatigheid van het onderwijsaanbod

De thematiek van de brede opleidingen staat opnieuw in de aandacht. In Nederland heeft de commissie-Veerman (2010) zich onomwonden uitgesproken voor brede bacheloropleidingen. De rapporten van de commissie-Soete (2008 en 2009) beogen met hun rationalisatievoorstellen ook brede opleidingen in Vlaanderen. In nummer 3 van TH&MA onderschrijft Chiel Renique van de werkgeversorganisaties VNO-NCW en MKB-NL volmondig deze ontwikkeling: weg met de smalle opleidingen, een brede vorming staat centraal. Een en ander vraagt om meer duiding en problematisering. et betoog van Renique vertrekt vanuit de basisstelling dat het in het hoger onderwijs niet mag ontbreken aan een goede basiskwaliteit. Maar het mag daar tezelfdertijd niet bij blijven. Het hoger onderwijs en wetenschappelijk onderzoek moeten namelijk op bepaalde plaatsen boven de rest uitstijgen. Met het huidige beleid en management is dat niet mogelijk. Daarom moeten er keuzes worden gemaakt. Ten eerste moet de wildgroei aan studierichtingen ingedamd en teruggeschroefd worden en ten tweede moeten onderwijs- en onderzoeksactiviteiten worden gebundeld waarbinnen gedifferentieerd kan worden, bijvoorbeeld in de vorm van minoren of afstudeerrichtingen. In navolging van de commissie-Veerman is profilering bijgevolg het toverwoord: onderwijsinstellingen moeten overgaan tot het maken van strategische keuzes: waarin wil de hogeschool of universiteit uitblinken? Het mes kan zodoende worden gezet in het excessieve onderwijsaanbod en breed opgezette bacheloropleidingen zien het licht. Het moet voor Renique om echte keuzes gaan: ‘Als het profilering wordt, bovenop alles blijven doen wat er nu aangeboden wordt, dan wordt de versnippering alleen maar groter.’1 Dat een